Niets anders

 

 

Ik reikte ver over

naar wolken in water

zag hoe ze deinden

dichter bij mij 

om nèt buiten bereik

van mijn hand

te vervagen

mij bleef niets anders

dan leegte te dragen

in verlangen naar

 

dichter bij jou

 

                                  

Zuiderzon

 

Traag zoeken je vingers

het klavier van de accordeon

 

je huivert als verlangen klinkt

in de verweven tonen

die zingen wat jouw heimwee voelt

 

ik baad me in de melodie

waarvan de klank mijn stilte raakt

jouw zuiderzon verwarmt de kilte 

schamper kleingeld

op de bodem van een doos

Speeltijd

 

 

De zolder krijt vergeten uit

weeft er draden tijd tot stof

over kartonnen dozen

waarin de jeugd geborgen

ouder wordt

 zoals de tinnen trommelslager

in zijn houding lang verstramd

of de pop wiens tule bruidskleed

in vergelen is vergaan

ze leefden eens zo zij verbeelden

maar het spelen ging voorbij

 

vergleed

zoals de jaren

waarin zij het liefste waren

Ze keert

Haar zwijgen draagt een andere stilte

dan gisteren

toen bloesems voorjaar bloeiden 

nu keert ze woorden

om en om

zoekend naar de zin

van een gebroken lenteloot 

alsof de wind

enkel dorre bladeren

van bomen waait

                                       Kunstschilder Albert Ziëck
                                       Fotografie Wim Mintjes                                    

Huiver

Geef mij de warmte weer
de ogen van een kind
verwondering voor leven

breng me woorden
die gebroken wachten
tot de klank ze vindt

dep mijn wimpers
als de ochtend dauw
niet drogen kan

laat me niet achter
in de huiver
van mijn schaduw

Prikkeldraad

De treinen zijn lang weggerot
toch rijden ze nog menig nacht
hun gruwelritten naar de dood
echoën de schrille stemmen

en vertwijfeling in nood 

de barakken staan verlaten
muren uitgemergeld overeind
diep in geleden pijn gestoken
dromen in rook opgegaan

genadeloos gebroken

de deken van de tijd bedekt
het oog voor bergen blote lijven
gewassen door verraad

de wreedheid van de macht of

hoe rauw het naakt kan wezen

weet slechts stilte 

achter prikkeldraad

                                                                                                

                                  Kunstschilder Albert Ziëck -Fotografie Wim Mintjes                                            

Waterhymne

Daar waar de bron tot stroom ontspringt   
als een glanzend slakkenspoor
door  ‘t beekdal vliedt
vlij ik me aan een oever neer
om mijmerend mee te deinen
met het ritmisch waterlied

dat een vergleden tijd bezingt
waarin er molens wiekend
graaien naar haar kracht
en raderen gedreven
hamerbakken dwingen slaan
op lompen die door kinderhand
van vorm en knopen zijn ontdaan

het beekje murmelt wat van vezels
wiegende totdat ze zacht
op een raam worden geschept 
en hoe zijn stroming arbeidsmoe
terug te bedding is geëbd
 
de hymne kabbelt verder
rimpelt richting de rivier 
laat mij achter in gedachten
water
molens
en papapier

Als papavers wuiven

 

 

Moeizaam klim ik treden hoger                                                                          

lager ligt veel dieper dan verwacht

kracht stuwt maar steelt het vloeien

van de adem 

de laatst gezette stap schuurt

langs verzonken stenen

terwijl ik wankel

jaagt de nacht mijn schaduw 

stil turend door zijn venster

voorbij de grauwe velden

zie ik papavers deinen

langs de zomen van de wind 

mijn glimlach slaapt

terwijl de duisternis

me tot ze draagt

Zeeblik

 

 

 

Zie de zee gestaag het land verleiden

door haar lippen vochtig langs de rand

te strelen van het maagdelijke  strand

om daar in verzinken te verglijden
 

en hoe het avondlicht blozende brand

als de zon zich drenkt in de getijden

wolken nevels weven als verscheiden

duinen zwijgen in hun rust verzand
 

hoog op de keienkade zit een vrouw

haar doffe ogen dwalen urenlang

over de zee en het oneindig blauw

 

ze hoort het golvenlied als klaaggezang

schrijnend snijden in gevoelig rauw

en blikt verloren naar de ondergang