Moeizaam klim ik treden hoger
lager ligt veel dieper dan verwacht
kracht stuwt maar steelt het vloeien
van de adem
langs verzonken stenen
terwijl ik wankel
jaagt de nacht mijn schaduw
stil turend door zijn venster
voorbij de grauwe velden
zie ik papavers deinen
langs de zomen van de wind
mijn glimlach slaapt
terwijl de duisternis
me tot ze draagt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten