als een glanzend slakkenspoor
door ‘t beekdal vliedt
vlij ik me aan een oever neer
om mijmerend mee te deinen
met het ritmisch waterlied
dat een vergleden tijd bezingt
waarin er molens wiekend
graaien naar haar kracht
en raderen gedreven
hamerbakken dwingen slaan
op lompen die door kinderhand
van vorm en knopen zijn ontdaan
het beekje murmelt wat van vezels
wiegende totdat ze zacht
op een raam worden geschept
en hoe zijn stroming arbeidsmoe
terug te bedding is geëbd
de hymne kabbelt verder
rimpelt richting de rivier
laat mij achter in gedachten
water
molens
en papapier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten